In de serie Chinablijvers praten we met Nederlanders en Vlamingen die al meer dan tien jaar in China zijn. Hoe hebben zij het land zien veranderen, wat zijn hun ervaringen en hoe zien zij de toekomst?

“Ik zou niet weten wat België kan bieden dat Wuhan niet heeft”

“Een megadorp.” Zo omschrijft David Wilmots de miljoenenstad Wuhan als hij terugdenkt aan de eerste keer dat hij er in 2000 kwam. “Het had echt een dorpsmentaliteit. Iedereen kende en praatte met elkaar, er was geen anonimiteit zoals in de grote steden. Ondertussen is dat veranderd, het aantal inwoners is bijna verdubbeld naar 13 miljoen. Maar toen ik hier aankwam, was er een populatie van 7 miljoen, praktisch geen hoogbouw en maar twee bruggen over de Yangtze rivier. Dat zijn er nu meer dan twaalf.”

Hoewel hij nu twee succesvolle horecazaken in Wuhan runt, heeft David een opleiding in de verpleegkunde gedaan. Als ‘gewone boerenzoon’ uit een Belgisch dorpje had hij niet altijd al de droom om naar het buitenland te gaan, maar via familie leerde hij wel veel migranten kennen. “Jongens en meisjes uit Italië, Polen, Marokko en Turkije met een andere cultuur. Dat vond ik erg interessant en later werd dat alleen maar sterker. Omdat verpleegkunde in die tijd al steeds meer om administratieve zaken ging draaien, ben ik via een avondcursus geswitcht naar ontwikkelingswerk.

Daarna solliciteerde David wereldwijd, maar was het niet zo gemakkelijk ergens tussen te komen door zijn gebrek aan buitenlandervaring. “Toen kreeg ik na negen maanden ineens een brief uit China voor een vacature in een ziekenhuis. Ik wist niets van het land, behalve rijstvelden en grote steden als Beijing en Shanghai. Wuhan, waar ik naartoe zou gaan, zocht ik op in de encyclopedie van de Hasseltse bibliotheek, die één pagina over de provincie Hubei en één over de stad Wuhan bevatte. Het was een twee-jarig contract en ik dacht bij mezelf: ‘Als ik het volhoud, kan ik daarna de wereld rond.’”

De Belgische cultuur naar Wuhan brengen

Uiteindelijk was het project erg succesvol en werd met nog twee jaar verlengd. Daarna keerde David weer terug naar België en stond eigenlijk Cambodja op het programma. De Rode Khmer viel echter het land binnen en daardoor zou het veel langer duren voordat hij kon gaan. “Omdat ik eerder ook horeca ervaring heb opgedaan, dacht ik toen: ‘Ik ken Wuhan wel goed en kan daar mijn droom gaan waarmaken.’”

Zo geschiedde en vier weken nadat hij weer in Wuhan aankwam, had hij een buitenlands bedrijf opgezet. Hoewel de opening vrij gemakkelijk ging, kwam hij daarna wel obstakels tegen. “Mijn eerste zaak is na achttien maanden gesloten en afgebroken, omdat ze een autotunnel moesten bouwen. Uiteindelijk heb ik via mijn connecties toch een gedeeltelijke compensatie gekregen. Vervolgens heb ik van 2007 tot 2010 een nieuwe zaak gerund, maar die was eigenlijk te groot en te westers voor zijn tijd. De expats waren er wel erg blij mee, maar de lokale bevolking experimenteerde nog niet echt”, vertelt hij.

Bij zijn volgende bar koos hij voor een kleiner pand op een betere locatie. “Dat was in 2010 en ik opende een tweede in 2013, praktisch ernaast. Het zijn beide bistro bars, met hetzelfde menu en ze delen een keuken. Daardoor is het ook wel gemakkelijker te managen.” Rond deze tijd zag David ook meer interesse voor het westen en de westerse keuken opkomen en daarmee ook nieuwe gewoontes ontstaan. “In 2010 was ik een van de eerste zaken met een terras. Niemand wilde buiten zitten, daar waren insecten en vervuiling. Tot 2012 grapte ik dat het terras enkel voor buitenlanders was. Maar vanaf dat jaar waren de eerste en laatste gasten op het terras steevast Chinezen. Natuurlijk praat ik hier over Wuhan, dat gaat iets langzamer dan een stad als Shanghai of Beijing.”

David spreekt over zijn ervaringen in Wuhan tijdens de viering van het driejarig bestaan van de Changjiang Weekly

Een andere cultuur begrijpen en ervan genieten

Het leven tussen België en Wuhan is voor David als dag en nacht. “Ik zou niet weten wat België kan bieden dat Wuhan niet heeft. Het voordeel van het leven hier, is dat je ook van elk budget kunt leven. Je hebt meer keuze qua prijzen voor elektronica, producten en eten. Ook het transport is een stuk goedkoper. Ik woon hier nu 22 jaar en heb nooit een auto gehad, zelfs geen behoefte eraan. In België is daarentegen zelfs de bus of trein ontzettend duur.”

Hoewel de meeste mensen Wuhan pas kennen door de pandemie van de afgelopen twee jaar, ziet David de humor er wel van in. “Wij lachen er vaak mee op een cynische manier. Wuhan heeft de afgelopen tien jaar zoveel moeite gedaan om zichzelf op de kaart te krijgen, de wereldbeker basketbal, Military Games, internationale competities en toernooien, noem maar op. Maar tot het virus kwam, is het niet gelukt. Nu hebben ze eindelijk hun bekendheid, maar ze blijven wel onlosmakelijk met het virus verbonden.”

Behalve het Chinese stadsleven, spreekt de lokale cultuur David ook erg aan. “Het respect en de tolerantie die mensen hier voor elkaar hebben en de omgang met elkaar is toch wel erg anders dan Europa. Je hebt natuurlijk overal wel eens een heethoofd, maar over het algemeen is men veel warmer en respectvoller.” Daarom zou hij ook graag zien dat er wat meer begrip en ruimte is voor de dingen die in China gebeuren. “Ik vind het heel jammer en pijnlijk, dat als je in het westen dingen leest of documentaires ziet over China, altijd het slechte en het negatieve wordt benadrukt. De problemen staan altijd op de voorgrond, terwijl er ook veel mooie en positieve dingen gebeuren. Je zult me nooit horen zeggen dat China perfect is, verre van. Maar Europa is ook geen utopie en de mensen daar klagen een stuk meer dan ik hier om me heen hoor.”

 

Dit is een interview in de serie Chinablijvers. Houd China2025.nl de komende maanden in de gaten voor meer interessante verhalen over Nederlanders en Vlamingen die al meer dan tien jaar in China wonen. De komende maanden publiceren we iedere eerste maandag van de maand een nieuw interview. Eerdere blogs in deze serie kun je hier teruglezen.