Chinese schaatstrainer in Nederland

Bij een bezoek aan Friesland mag het fierljeppen niet ontbreken

In mijn vorige blog vertelde ik over hoe ik de kans kreeg om als schaatstrainer naar China te gaan en hoe we kennis maakten met de Chinese schaatsers. Om hun prestaties beter te maken, moesten ze leren hoe het eraan toe gaat in de top van het schaatsen, en waar kun je dat nu beter doen dan in Nederland? We kregen toestemming van de leiding en zo stonden de zeventien Chinese schaatsers in juni 2013 ineens met een assistent-trainer en een teamleider op Schiphol. De meesten waren nog nooit buiten China geweest, wat ook te zien was aan hun opeenvolgende paspoortnummers. Uiteraard keken ze hun ogen uit. Naar hoe netjes en schoon alles was, hoe groen het gras en hoe blauw het water.

De schaatsers verbleven in vakantiehuisjes in het Friese Noordwolde, van waaruit we de loop- en fietstrainingen deden. Voor de krachttraining en het schaatsen gingen we naar het nabijgelegen Heerenveen. Het werd een memorabele zomer, de Chinezen waren het gesprek van de dag in het doorgaans zo rustige Noordwolde. Hoe ze met hun zakgeld naar de lokale supermarkt gingen, en daar ontdekten dat hun briefjes van €200 niet werden geaccepteerd…

Minder snel maar intensiever

Fietstraining in Duitsland

We trainden goed, veel minder hard dan zij gewend waren. Een fietstraining  was voor de Chinezen altijd honderd kilometer hard fietsen geweest, af te sluiten met tien sprints een heuvel op. Wij leerden ze om juist langzaam te fietsen, wat beter is voor het herstel en voor het ontwikkelen van kleine bloedvaatjes. Aan ons was de taak om de betere sporters te vertellen dat ze nu niet te weinig deden, en de mindere sporters ervan te weerhouden om ondanks dat nu het wat langzamer ging, ze niet alsnog te hard trainden om de snelleren maar bij te houden.

Aan de andere kant leerden we ze ook om juist op een hogere intensiteit te sporten. Waar zij hun sprintjes na 100 kilometer gefietst te hebben waarschijnlijk nog op 90% van hun kunnen deden, deden wij de sprintjes in de ochtend als ze nog fris waren, waardoor de 100% wel gehaald werd. Waar Nederlandse sporters er dan vol in gaan, houden Chinezen dan alsnog enige reserve. Bij een Chinese trainer weet je namelijk maar nooit of er na een training nog een ’toetje’ volgt, waarbij vermoeidheid geen excuus is. Het lukte ons om ze het maximale uit zichzelf te laten halen, door de sporters aan te moedigen, door ze te laten stoppen als ze echt niet meer harder konden en door Nederlandse sporters met ze mee te laten trainen. Dat niet iedereen overtuigd was van de juistheid van deze methoden bleek toen we hier van de leiding in China vragen over kregen. Directe kritiek bestaat ook in de Chinese sportwereld niet.

Selfies en schaatsen met helden

In het Heilongjiang schaatspak met Bob de Jong

In juli ging de ijsbaan in Heerenveen open. We hadden de afgelopen tijd veel getraind op de techniek van de rijders. Waar ze gewend waren om met brute kracht en een tomeloze inzet zich over het ijs te bewegen, probeerden wij ze bij te brengen dat je veel efficiënter rijdt als je vanuit de zogenaamde valbeweging schaatst. Dus je niet van links naar rechts over het ijs duwen, maar je van links naar rechts laten vallen en op precies het goede moment even een duwtje meegeven. In één ding zijn alle schaatsers gelijk: als ze voor het eerst worden losgelaten op het ijs zijn het net een stel hokkelingen (dat zijn eenjarige koeien, die als ze voor het eerst het weiland in mogen van blijdschap alle kanten op vliegen). Geweldig om die bewegingsvreugde te zien! Natuurlijk in het weiland, maar voor een schaatscoach ook op het ijs. En wat bleek? Ze hadden wat geleerd! Je had ons moeten zien stralen toen we ze voor het eerst in een mooi treintje over het ijs zagen glijden. Er was gezorgd voor een aantal mooie zwarte pakken met gele draken erop geprint. Heilongjiang betekent immers rivier van de  zwarte draak.

Het grootste voordeel van het ijs van het Thialf-stadion bleek de aanwezigheid van Nederlandse schaatshelden te zijn. Naast de verplichte selfies met deze schaatsers, waren onze rijders niet te bescheiden om te vragen of ze eens mee mochten schaatsen met Bob de Jong, Jorrit Bergsma of Carien Kleibeuker. Toen tijdens de zomerwedstrijd ook nog eens bleek dat onze beste rijder Tian Guojun eigenlijk niet veel langzamer was dan de latere Olympische kampioen Stefan Groothuis, hoefden wij niemand meer te inspireren.

Zondagse barbecue

De rest van de zomer werd er volop geskeelerd, geshorttrackt en gefietst, maar ontdekten we ook de behoefte aan ontspanning. Het zwembad van de lokale camping werd regelmatig onveilig gemaakt, er werd een bezoek gebracht aan de grasbaanraces en op zondag was het tijd voor een barbecue. Vrije tijd is vrije tijd en topsporter zijn ze van 9 tot 5. We hadden nog veel werk te verzetten toen we eind augustus naar China vertrokken, waar wij degenen in een nieuwe omgeving zouden zijn, die voor ons net zo vreemd zou zijn als Nederland voor de Chinezen.

Dit verhaal gaat volgende week verder in een derde blog.