Zhang Le (34) zette haar eerste tatoeage toen ze 25 was. Een kleine afbeelding die ze zelf ontwierp, en op haar eigen pols zette. “Eigenlijk durfde ik niet, maar ik zette toch door. Het is moeilijk en spannend om jezelf te tatoeëren. Je voelt de pijn van de naald direct, dat geeft een kick.” Zhang heeft inmiddels zeven tatoeages, waarvan alleen die op haar rechterarm door iemand anders is gezet, omdat ze daar zelf niet bij kan.

In 2008 kwam Zhang vanuit haar thuisprovincie Heilongjiang naar Beijing. Als pas afgestudeerd ontwerper vond ze gemakkelijk een baan, maar kreeg al snel genoeg van de lange dagen. “Overuren waren eerder regel dan uitzondering, en ik kreeg een zere nek van het de hele dag naar een computerscherm staren”, zegt ze daarover.

Zhang kwam via een vriend voor het eerst in aanraking met moderne tatoeages, wat geheel nieuw voor haar was. “Chinese tatoeages vinden hun oorsprong in criminele bendes, de beeldvorming is daarom van oudsher negatief. Ik associeerde tatoeages met draken en emblemen uit de onderwereld.” De laatste jaren worden tatoeages in westerse stijl echter steeds populairder in China, en daarmee verandert het imago. “Vrouwen beginnen in te zien dat een bloem of andere afbeelding bij hen kan passen”, aldus Zhang.

Lastiger dan gedacht

Zhang vroeg haar vriend of ze een achtergrond in kunst nodig had om zelf als tatoeëerder aan de slag te gaan, en toen hij ontkennend antwoordde dacht ze: dat kan ik ook. “Een vriend van mijn vriend was tatoeëerder, en hij wilde het me leren. Het was echter moeilijker dan ik dacht”, zegt Zhang. “Iedereen heeft een andere huid, alle tatoeëermachines werken anders, en iedere tatoeëerder hanteert een machine weer anders. Ik kon dus niet zonder meer een afbeelding die ik zag direct zo zetten. Toen ik begon had ik het voornemen om mezelf alle stijlen eigen te maken, maar zo werkt het dus niet”.

Toen deze kennis haar de basis had bijgebracht, ging Zhang zelf aan de slag. Eerst op haar eigen lichaam, maar ook haar man was een gewillig proefkonijn. “Toen we elkaar leerden kennen had mijn man geen tatoeages, inmiddels heeft hij er zes. Allemaal door mij gezet”, zegt Zhang. “Al doende ontwikkelde ik mijn eigen stijl. Ik ben als vrouw minder goed in grote afbeeldingen en beter in het fijnere werk.”

Toen Zhang eenmaal haar eigen stijl had ontwikkeld, was het zaak om naamsbekendheid te verwerven. Eerst ging dat via vrienden, en via een djembe-groep waarin ze speelde. “Via-via kwamen mensen bij mij terecht. Mijn klanten kennen mijn fijne stijl, en veel mensen komen bij mij voor hun eerste tatoeage”. Eerst werkte Zhang vanuit de tattoostudio van een vriend, in 2010 opende ze haar eigen zaak. Inmiddels heeft ze twee tatoeëerders in dienst, die het vak van haar hebben geleerd.

Volwassen wordende branche

In de bijna tien jaar die Zhang inmiddels actief is in de branche, heeft zij deze zien veranderen. “Tien jaar geleden waren er maar een paar tatoeëerders actief in Beijing, dat worden er steeds meer.” Dat is volgens Zhang een goede ontwikkeling, want met de groei van de markt is er behoefte aan meer tatoeëerders. Nieuwkomers moeten echter hard werken voor naamsbekendheid, volgens Zhang komen mensen toch vooral voor kwaliteit. “Ik merk zelf een grote toename in de hoeveelheid werk, momenteel heb ik een wachttijd van twee maanden. Niet alleen omdat de vraag zo groot is, ook omdat ik niet te lang achter elkaar kan tatoeëren. Als ik vier uur heb gewerkt, heb ik niet meer de concentratie om fijn te kunnen blijven werken. Voor de meeste tatoeages moeten klanten dus meerdere keren terugkomen.”

Ondanks de toenemende populariteit van tatoeages, worden deze in China over het algemeen nog als alternatief gezien. De branche is nog erg jong, wat een aantal praktische ongemakken met zich meebrengt. Zo is er geen standaard op het gebied van hygiëne, kwaliteit of voor het leren van het vak. “In China moet je het als tatoeëerder zelf leren, er is geen opleiding voor”, zegt Zhang. “Voor mijn zaak heb ik een vergunning als schoonheidssalon, omdat er in China geen vergunning bestaat voor tattoostudio’s. Schoonheidssalon komt het dichtst in de buurt.”

Zhang geeft aan dat er hierdoor grote verschillen binnen de branche bestaan. “Door de toenemende populariteit neemt de concurrentie gestaag toe. Er komen veel nieuwe studio’s bij, die de concurrentie aangaan met lage prijzen. Maar je kunt als klant niet goed beoordelen wat de kwaliteit van deze tatoeëerders is, hun ervaring, en welke standaard zij hanteren als het om hygiëne of inkt gaat.”

Niets is te gek

Zhang zet een grote verscheidenheid aan tatoeage, in principe is niets te gek. Naast bloemen, tribal-afbeeldingen en quotes, zegt ze dat afbeeldingen van huisdieren populair zijn. Twee klanten zijn haar met name bijgebleven: “Een man kwam samen met zijn vriendin, hij wilde een kusafdruk op zijn bil. En mijn oudste klant tot nu toe was een vrouw van zestig, die een vlinder op haar enkel liet zetten”.

Toen Zhang’s oma een foto zag van de tatoeage die haar kleindochter bij deze oudere dame had gezet, kreeg zij ook interesse. “Dat heb ik echter niet gedaan”, lacht Zhang. “Mijn oma’s huid is te oud, dat had nooit mooi kunnen worden.”