Ronald Beilsma woonde 7 jaar in China, waarvan de laatste jaren in Shenzhen. Samen met zijn Chinese echtgenoot Chris zat hij midden in het proces van uit China emigreren toen de COVID-19 uitbraak snel in een epidemie veranderde. Hoe dit de emigratie heeft beïnvloed, deelt Ronald met China2025.nl in twee blogs. Vandaag het eerste deel.

20 januari

De ouders van Chris wonen in Nanjing en bezoeken ons voor Chinees Nieuwjaar. Het is de laatste keer dat we elkaar in Shenzhen zien, omdat we volgende maand uit China vertrekken. Een paar dagen geleden hoorden we over de virusuitbraak in Wuhan, een dodelijk virus wat zich snel verspreidt. Als we Chris’ ouders ophalen van het treinstation realiseren we ons voor het eerst dat we risico lopen besmet te raken. We dragen nog geen masker, maar proberen wel afstand te houden tot andere mensen.

21-22 januari

We hadden allerlei uitjes gepland, maar blazen het af omdat Chris ziek is geworden. Vorige week was hij bij een groot evenement waarbij mogelijk ook mensen uit Wuhan aanwezig waren. Is hij daar misschien besmet geraakt? Gelukkig herstelt hij snel, en de volgende dag gaan we er alsnog op uit, met masker.

23-24 januari

De situatie ontwikkelt zich nu snel. Wuhan wordt afgesloten van de buitenwereld, gevolgd door de hele provincie Hubei. We blijven vooral thuis. We gaan nog wel naar de supermarkt, en maken dagelijks een grote wandeling voor de nodige lichaamsbeweging. Daarbij mijden we drukke plekken en proberen we onderweg niets aan te raken. Als het echt moet, zoals bijvoorbeeld lift- of deurknoppen, gebruiken we tissues. Ik hou mijn handen zoveel mogelijk in mijn jaszakken, zodat ik niet per ongeluk mijn gezicht aanraak of in mijn ogen wrijf. Bij thuiskomst wassen we eerst grondig onze handen en spuiten we onze kleding in met een desinfecterende spray.

Op de 24e is Chris’ vader jarig. We gaan naar het winkelcentrum om een taart te kopen. Bij de ingang wordt onze temperatuur gemeten. Nadat de bewaker de infrarood thermometer op mijn voorhoofd richt zie ik een lichte paniek in zijn ogen. Ik voel direct mijn hart in mijn keel kloppen. Heb ik verhoging? Hij meet nog een keer en gelukkig is het nu in orde.

Op oudejaarsavond krijgen we bericht dat onze schoonzus met hoge koorts per ambulance naar het ziekenhuis is gebracht. Bij een collega, die naast haar zit op kantoor, is het virus vastgesteld. Ze waren onlangs samen voor werk in Hubei. Het virus komt nu wel heel dichtbij.

Bij slecht weer lopen we rondjes in de parkeergarage onder ons complex.

25 januari

Vandaag is het Chinees Nieuwjaar. De jaarwisseling gaat bijna onopgemerkt voorbij. Het lijkt alsof de hele wereld Chinees Nieuwjaar viert, behalve China zelf.

Chris’ ouders twijfelen of ze hun terugreis moeten vervroegen, bang dat meer steden op slot gaan en ze niet meer thuis kunnen komen.

Ondertussen bereiden we onze emigratie voor. Het besluit China te verlaten, hebben we ruim een jaar geleden genomen en heeft niets met de virusuitbraak te maken. De makelaar in ons nieuwe thuisland laat ons vandaag weten dat we 25 februari naar de notaris gaan. We boeken vliegtickets voor 19 februari, met Aeroflot vanaf Guangzhou met een overstap in Moskou.

Onze poes Puma, is medebepalend voor de vertrekdatum. Haar uitreispapieren kunnen niet eerder dan begin februari worden aangevraagd, omdat het dan drie maanden geleden is dat haar bloed getest is op rabiës. De aanvraag duurt ongeveer 10 werkdagen, maar vanwege Chinees Nieuwjaar zijn veel instanties gesloten. We sturen ons reisschema alvast naar de dierenarts, die belooft er na de vakantie mee aan de slag te gaan.

We hebben alle afscheidsfeestjes met vrienden afgezegd.

26 januari

Chris heeft contact opgenomen met onze huisbaas. We vertrekken vóór ons huurcontract afloopt. Eerder was onze huisbaas daar blij mee, omdat hij het appartement wil verkopen. De twee maanden borg zouden we ook terugkrijgen. Maar nu is zijn toon heel anders. Hij wil strikt het contract volgen, eist dat we nog over de hele maand februari huur betalen, en weigert de borg terug te geven. Ergens begrijpen we zijn standpunt wel, want wie koopt er nu een appartement? Hij is een kleine ondernemer en sinds de virusuitbraak genereert zijn bedrijf geen inkomsten, terwijl veel kosten gewoon doorlopen. De economische schade voor hem en vele anderen is enorm.

Onze meubels wilden we aanvankelijk tweedehands verkopen, maar daarbij lopen we tegen een soortgelijk probleem aan: wie wil er nu komen kijken en spullen ophalen? Uiteindelijk komen we tot een akkoord met de huisbaas. We laten het grootste deel van onze meubels achter, en in ruil daarvoor betalen we geen huur over februari.

27 januari

Schoonzus test gelukkig negatief op het virus. Ze heeft nog wel koorts. Een tweede test moet definitief uitsluitsel geven, maar de kans dat ze het virus heeft is klein.

Ondertussen is iedereen aan het hamsteren geslagen. Ondanks sms’jes van de lokale overheid dat er geen tekorten dreigen en de garantie dat prijzen niet stijgen, treffen we in de supermarkt vooral lege schappen. Wat te doen? Meegaan in de paniek? Na wat zoeken vinden we in een achterafstraatje een stalletje dat nog verse groente en fruit heeft.

In openbare ruimtes is het nu verplicht een masker te dragen en bijna iedereen houdt zich daaraan, maar elke nies of kuch leidt tot een schrikreactie bij omstanders.

Lege schappen in de supermarkt.

28 januari

Chris zijn ouders reizen vandaag terug naar Nanjing. Ze hebben uiteindelijk vastgehouden aan hun oorspronkelijke reisplannen. De trein blijft gedurende de 13-uur durende rit opvallend leeg.

We hebben ze een deel van onze voorraad aan maskers meegegeven. Chris heeft eerder online meer maskers besteld, maar die bestelling was vertraagd. Hij probeert nu het afleveradres te veranderen in dat van zijn ouders, maar de winkel staat dat niet toe. Hij is kwaad en bezorgd, bang dat zijn ouders straks onbeschermd op straat lopen.

29 januari

Chris hoort dat een collega in quarantaine is geplaatst. Was die collega in Hubei voordat ze elkaar anderhalve week geleden voor het laatst zagen? Chris gaat meteen navraag doen. Na een halfuur hoort hij dat de quarantaine is opgelegd vanwege gebeurtenissen die plaatsvonden ná hun ontmoeting.

De virusuitbraak domineert het internationale nieuws. Steeds meer landen sluiten hun grenzen voor reizigers uit China, en de een na de andere luchtvaartmaatschappij kondigt aan vluchten naar China te annuleren. Op een Nederlandse nieuwswebsite lees ik dat ook Aeroflot al zijn vluchten naar China schrapt. Het zweet breekt me uit. Ik probeer zo snel mogelijk de website van Aeroflot te openen. Daar staat inderdaad iets over het schrappen van vluchten, maar dan alleen naar Wuhan. En dat is logisch, want Wuhan is afgesloten. Is de website niet up-to-date? Of weten de media meer?

30 januari

De schappen in de supermarkt raken langzamerhand weer gevuld. Uit ons raam zien we dat het grote winkelcentrum aan de overkant dicht is. Op straat zien we wel mensen, maar het ongewoon stil. Buiten horen we (voor het eerst sinds we hier wonen) de vogeltjes fluiten, alleen onderbroken door het geluid van de passerende metro’s. Het openbaar vervoer rijdt nog, maar passagiers zijn schaars.

‘s Avonds leest Chris online dat bij een bewoner van één van de gebouwen in ons complex (mogelijk het onze) het virus is vastgesteld. We zijn bang dat als gevolg hiervan het hele complex in quarantaine moet. Komen we hier nog weg?

Hoe het verder gaat met Ronald en Chris’ emigratie uit China, lees je volgende week in het tweede deel van dit blogtweeluik.