Geen Tibet maar wel hoogtepunten

Toppunt van het jaar: een eerste lichting van wat oudere Prop Roots-kinderen is aan beroepsopleidingen begonnen aan enkele van beste scholen van Kunming, met fikse kortingen en subsidie. Dit als onderdeel van Li Yang’s grote beroepsopleidingen-project, in samenwerking met enkele zeer capabele provinciale instanties. Dit project zal nog vele jaren verder gaan.

Naast hoogtepunten ook dieptepunten. Ik schaam me zo als ik het vorige stuk herlees! Dat betrof de – zogenaamde! – projecten van de vrijwilliger die zich als – zogenaamde! – hiking & bergbeklimmen-trainer in onze organisatie had genesteld en jong & oud van Prop Roots negen maanden lang psychologisch in zijn greep had. Ik ben u een absurd verhaal schuldig, dat zelfs fataal af had kunnen lopen: zie het eerstvolgende artikel!

Li Yang (l) met enkele ouders

Public Relations

Het eerste wat we moesten doen direct na terugkeer van wat de grote Tibet-expeditie had moeten worden, was het bijeen roepen van de ouders/verzorgers. Met de billen bloot! Met ons naïeve vertrouwen in “Kaalmans” hadden we een grote fout gemaakt! De ouders/verzorgers toonden zich echter vriendelijk en begrijpend en uiteindelijk lijkt onze lokale reputatie nog niet eens veel te lijden te hebben gehad. Intussen zakken de herinneringen aan die nare vent steeds verder weg terwijl ons werk meer dan ooit resultaten oplevert die tastbaar en prijzenswaardig zijn.

In de nasleep van diezelfde akelige affaire hebben we een flinke checklist van overheidsinstanties af te gaan en tot nu toe verloopt dat redelijk. Alleen het Bureau van Onderwijs is nog pissig en neemt onze telefoontjes nog niet op.

Groepsfoto met leiding China Vocational Education Association

Onze guanxi (belangrijke relaties) zitten te hóóg in de overheid (sinds vorig jaar althans), zodat die nooit voldoende greep hebben op wat er helemaal beneden op het county-niveau plaatsvindt. We hadden de pech dat juist tijdens de zo doorslaggevende en gevoelige zomerperiode een “werkgroep” van de lokale overheid in ons dorp actief was. Eén van hun taken was zoveel mogelijk kinderen te ronselen voor het beroepsonderwijs in het nabijgelegen Mangshi, dus Li Yang’s plan om voor een aantal kinderen kwalitatief veel hoogstaandere opleidingen in Kunming te regelen reed hen hinderlijk in de wielen. Achter onze ruggen werden we door middel van bureaucratische middelen en roddel-kwekerij zoveel mogelijk tegengewerkt. Het bericht dat Kaalmans een oplichter bleek te zijn was daarbij natuurlijk koren op hun molen. Maar ook dat gaat weer voorbij.

Kevin, het vervolg

De in het vorige artikel genoemde ‘Kevin’ is een geweldig goede kok en heeft heel wat potentieel waar te maken. Hij gaat, na door ons een maand in een restaurant in Beijing ondergebracht te zijn, beginnen met een korte maar intensieve koksopleiding in Kunming. Hopelijk houdt hij vol, want het is wel een heel ander leven. De kinderen/jongeren hier zijn gewend te doen waar ze zin in hebben en geven snel op als het wat tegenzit.

Zoals al geschreven is Kevin dus een geval apart. In het dorp zou hij, met name als hij voor het eerst opgepakt zou worden, zijn weggezakt in een door verslaving, arrestaties en stigma verdoemd bestaan. Onder onze leiding is hij deze zomer afgekickt, ja, want hij gebruikte. Kevin is een goede jongen maar had verkeerde vrienden en had bovendien een slecht voorbeeld aan zijn vader.

Kevin was de oudste van onze kinderen en kwam pas enkele jaren naar ons Centrum. De aanvankelijke reden om hem in de groep te accepteren was dat hij niet los te weken viel van een aantal deelnemers vanaf het eerste uur. Zij zijn boezemvrienden van het type dat broeken als gemeenschappelijk bezit beschouwt, zodat Kevin’s ondergang de hele kring met zich mee zou trekken. Binnen het Prop Roots street dance team bloeide Kevin op. Dat was onze manier om deze groep jongens hun tomeloze energie op een constructieve manier te laten gebruiken en afstand te nemen van ledigheid en gang fighting (Jazeker, het is hier drank, drugs en vechtpartijen geblazen. Vooral onder jongens in de puberteit, een levensfase die hier soms minstens tien jaar langer lijkt te duren…).

Met Li Yang mee naar school

De middelbare school (onderbouw) van de verre Westelijke Bergen, waar de kinderen van ons dorp officieel naar toe zouden moeten, staat bijzonder slecht bekend. Spijbelen, drugs, en gevechten tussen leerlingen en docenten zijn er aan de orde van de dag en gemiddeld is slechts één leerling per jaar goed genoeg voor de bovenbouw. Het is traditie geworden dat Li Yang namens ouders/verzorgers in ons dorp bemiddelt dat hun kinderen naar de iets florissantere middelbare school in Hula gaan, “slechts” tien kilometer verderop in het dal. Dit jaar gingen er maar liefst zestien kinderen mee op gesprek bij het schoolhoofd.

Die missie slaagde ook deze keer, maar het schoolhoofd haalde Li Yang wel zwaar door het stof – inclusief een vorm van afpersing! – om vooral duidelijk te maken dat hij niet zomaar al haar verzoeken zal accepteren. De tamelijk ingewikkelde achtergrond van dit verhaal omvat de regelmatige gevechten tussen Jingpo- en Dai-scholieren, mishandeling van scholieren door docenten als straf, en groepen boze dorpelingen die dan schadevergoeding komen eisen.

Nieuwe ‘generatie’

Met al die oudere kinderen die zijn uitgezwermd over heel het land maakt een nieuwe generatie pubers en bijna-pubers zich nu meester van het Centrum. Het voelt echt als een nieuwe fase. Dankzij de pickup-truck (die we al bijna een jaar hebben) zijn wij ook steeds meer verantwoordelijk voor het halen en brengen van scholieren. Plus het maken van het huiswerk, plus nog een hele hoop meer rompslomp.

Jackie Chan komt nog steeds

We zijn nog steeds aan het voorbereiden voor het door Jackie Chan geïnitieerde project: nieuwe aanbouw plus het helaas daaraan onlosmakelijk verbonden giga TV-project. Voornaamste obstakel is het regelen van een stukje land voor de bouw van die prachtig ontworpen dansstudio & schilderruimte & bibliotheek, overdekt door een gigantisch openlucht-podium.

Een uiterst gewichtige overheidsdelegatie bezocht ons centrum om in alle welwillendheid te bespreken hoe administratieve obstakels uit de weg konden worden geruimd, dus het bouwgrond-probleem leek toch opgelost te zijn. Maar vervolgens gebeurde er, nu twee maanden lang, helemaal niets… De details zal ik u besparen en u hoort vanzelf wel hoe het is afgelopen. Nog steeds aangenomen dat het doorgaat zijn we ons alvast psychisch aan het voorbereiden op de volgende uitputtingsslag, want dat zal het zeker worden!