Mens en yaks in west Sichuan

Foto: Michiel Roosjen

Onze zwarte Volkswagen Touran stopt rond middernacht. We hebben net de conclusie getrokken dat we zo’n zes uur de verkeerde kant op gereden zijn. De navigator brengt ons niet naar Hongyuan County, maar naar Hotel Hongyuan, zo’n 300 kilometer verderop. We stappen uit de auto boven op een berg in het Noordwesten van Sichuan. Een koe loopt achteloos over het verlaten bergpad, het is hooguit 5 graden en er is geen ander geluid te horen dan de voetstappen van de koe. Ik kijk naar boven en zie een sterrenhemel die gevuld is. Kraakhelder en er past werkelijk geen ster meer bij. Onvergetelijk. Ik dank de navigator.

Foto: Heather Love

Hongyuan Grassland

Na een korte nacht in een verlaten deel van Aba Tibetan and Qiang Autonomous Prefecture, wordt ‘s ochtends de weg voortgezet richting de grasvlakten van Hongyuan County om het “Hongyuan Grassland Yak Culture Festival and Summer Yak Music Festival” bij te wonen. Een festival ter viering van de bijzondere relatie die de Tibetaanse bevolking in deze streek heeft met yaks in het cultiveren van het land en het beschermen van het gebied. Het festival moet naar verluidt duizenden mensen trekken. Naast optredens van 160 artiesten, ook bekende Chinese bands als Hanggai en Lingdian, vinden er sportactiviteiten, business forums, dansvoorstellingen, Tibetaanse opera en zelfs de uitverkiezing van ‘s werelds mooiste yak tijdens de 5th Yak Beauty Contest plaats. Dit jaar doen er 77 yaks mee. Ik ben vooral nieuwsgierig naar de beleving van de bezoekers, de muziek en de kwaliteit van de productie van het festival.

We eten een kommetje yak-yoghurt met een flinke berg suiker en rijden vervolgens door een Windows-landschap naar het festivalterrein. Groene grasheuvels, een strakblauwe lucht, en hier en daar een aantal perfect gevormde wolken. Eenmaal aangekomen blijkt niet alleen de omgeving visueel interessant. Veel bezoekers dragen traditionele kleding, cowboyhoeden en hebben lange gevlochten staarten. Hoewel Hongyuan – normaal gesproken – slechts 7 uur rijden van miljoenenstad Chengdu ligt, lijkt het wel of deze plek niets meer met the City of Panda te maken heeft. Drie generaties bezoeken samen het festival, paarden lopen tussen de bezoekers, tentjes staan verspreid over het hele terrein en een groot biermerk trekt alles uit de kast om ook deze doelgroep voor zich te winnen.

Foto: Michiel Roosjen

Opmars muziekfestivals

De Chinese muziekfestivalmarkt zit in een opmars. In vele steden schieten grootschalige festivals uit de grond. Waar ik een aantal jaar geleden in Shanghai eens letterlijk over de kabels struikelde, is in Hongyuan alles dik voor elkaar. Toch bekruipt er een ietwat onaangenaam gevoel door de grote hoeveelheid politie die op de been is en door de line-up met populaire Chinese rockbands die niet direct in deze setting passen. Is dit festival een propagandamachine voor moderne Chinese stadscultuur?

Foto: Michiel Roosjen

Sharing is caring…?

Ik besluit om enkele bezoekers te vragen hoe zij tegen een dergelijk groot festival aankijken. “Een feest voor lokale bevolking. Ik moet snel naar het andere podium, onze lokale helden treden zo op”, vertelt een jonge vader mij met zijn zoontje op de schouders. Een politieagent vertelt me dat de sfeer het hele weekend al ontspannen is, en maakt zelf rustig een filmpje met z’n telefoon van het optreden van Black Panther. Lead singer Zhang Qi schreeuwt “Put your fucking hands up”. De agent steekt ook een hand in de lucht. Een festivalganger komt naar ons toe om een foto te maken met zijn selfie-stick. De agent in het midden. We krijgen allebei twee sigaretten in onze hand gedrukt. Ik knik vriendelijk nee, maar accepteer ze alsnog. Ik begrijp dat het niet gepast is om te weigeren. Sharing is caring…? Een metafoor voor mijn achterdocht.

Het is een spannende culturele clash in een ietwat gevoelig gebied, maar ik kan niet anders zeggen dan dat het Summer Yak Music Festival vanuit mijn beleving een meer dan mooie ervaring is. Een ontspannen sfeer, kleurrijk, een prachtig decor. Met twee grote podia blijkt het een productie van formaat te zijn. De toegangskaarten hebben een stadse prijs voor muziek, er wordt gegeten en gedronken. Er is zomaar ook een hele markt ontstaan op een plek waar je het misschien niet direct verwacht.

Volgend jaar weer? – bespreken we op de terugweg. Dat kan helaas niet. Het festival vindt eens in de twee jaar plaats. In 2018 gaan we de bijzondere relatie tussen mens en yaks weer vieren.

Foto: Heather Love