Toen ik onlangs op bezoek in Nederland was, merkte ik dat veel mensen niet weten wat je allemaal moet doen om China in te reizen tijdens de huidige, strenge reismaatregelen die voortkomen uit China’s zero covid-strategie. Hieronder beschrijf ik mijn ervaringen met terugreizen naar China, waar ik woon en werk, na twee weken op familiebezoek te zijn geweest in Nederland.

Online gehannes voor een groene code

Het begon ermee dat ik 48 uur voor vertrek twee testen moet laten afnemen; de welbekende PCR test en een bloedtest. Dat is niet meer dan een prikje in de vinger en vier of vijf druppels bloed afgeven. Ik geloof dat ik toch liever elke keer de bloedtest doe dan zo’n wattenstaafje tot ver in je neus en je keel. Deze regels zijn overigens nu alweer anders, en ik ben begin januari teruggereisd, dus het kan snel veranderen. Kijk voor de laatste info op de website van de Chinese ambassade in Den Haag.

De uitslagen van de testen kreeg ik dezelfde avond. Deze heb je nodig om een groene code van de Chinese ambassade te krijgen, en alleen daarmee mag je inchecken. Soms krijg je die code pas een uur voor vertrek van het vliegtuig, dat is tamelijk stressvol. Ik vloog op 3 januari. Op 1 januari heb ik de testen geüpload en een ellenlange vragenlijst ingevuld. Documenten moeten in jpg format zijn, pdf werkt niet. De vragenlijst moet ingevuld worden op een laptop, Internet Explorer werkt bij sommige velden niet, waardoor je beter Edge kunt gebruiken als browser.

Om 23:00 zat alles in het systeem, 30 minuten later kreeg ik al een mailtje met de groene code. Toen ging ik wel even uit mijn dak van opluchting: dit was de belangrijkste horde om het vliegtuig in te komen. Geen stress en onzekerheid meer, wat heerlijk. Tip: maak een foto van je groene code, voor als je geen internet hebt op het vliegveld.

Groene codes en rode stempels

Op de dag van mijn vlucht zorgde ik dat ik vroeg op Schiphol was. Omdat ik van veel mensen gehoord had dat het eten in de quarantainehotels niet al te best is en dat je soms wél spullen van buiten mag bestellen, maar soms ook niet, had ik een grote koffer met eten meegenomen. Deze koffer woog 23 kilo – inclusief de twee kilo kaas die ik voor mezelf en mijn vrouw  had meegenomen.

Na het inchecken moet je bij de gate de groene code laten zien op je telefoon, je paspoort en je incheck kaart tonen, en een rode stempel halen. Alleen dan mag je het vliegtuig in.

Bij de gate was het een wonderlijk schouwspel van een aantal medereizigers in witte pakken. Lang niet iedereen doet dat, maar zeker één op de vier vliegende medereizigers heeft zo’n pak aan. Social distancing is bij de gate overigens totaal onmogelijk en dat maakt het soms wel wonderlijk. Op sommige plekken staan overal markeringen om afstand te houden, vijftig meter verderop is dat gewoon niet mogelijk.

In het vliegtuig kwam al snel een stewardess met een papier waarop QR codes stonden, die moesten we scannen om een online vragenlijst in te vullen. Er was een QR code voor een Chinese en een Engelse versie, alleen deed de Engelse QR code het niet. Samen met een Engelssprekende Chinese medereiziger liep ik de vragenlijst door, die eigenlijk precies hetzelfde was als de vragenlijst die ik bij de Chinese ambassade had ingevuld. Nu kregen we  een gele QR code.

Als maaltijd in het vliegtuig kregen we, voor de tien uur durende vlucht, twee zakjes met flesjes water, chips, twee droge broodjes, crackers en twee repen KitKat. Ik raad aan zelf wat eten mee te nemen of op Schiphol te kopen. Je krijgt de volgende dag rond 11:30 uur pas weer eten in het hotel.

Weer in de rij, weer formulieren invullen

Na de landing om 06:30 uur stond iedereen in de startblokken om het vliegtuig te verlaten, maar we hebben nog een uur in het vliegtuig gezeten voordat de deuren open gingen. Waarom bleef onduidelijk, waarschijnlijk waren ze alles aan het ontsmetten ofzo. Daarna mochten we naar buiten en kwamen we in een rij terecht om het volgende formulier in te vullen, waarin we verklaarden ermee akkoord te gaan dat we getest werden. Vervolgens moesten we een QR code krijgen voor het testen, en weer dezelfde vragen invullen. Daarna in een hele lange rij om getest te worden.

Ondertussen kreeg ik spijt dat ik zoveel boodschappen uit Nederland had meegenomen. Naast mijn normale handbagage en een laptoptas had ik twee grote tassen bij me, die steeds zwaarder begonnen te voelen. De rij schoof tergend langzaam op en daar kreeg ik het behoorlijk warm van, ik begon licht te transpireren. Als ze nu maar niet denken dat ik koorts heb, schoot door mijn hoofd. Straks halen ze me nog uit de rij om mijn temperatuur te meten en is hij te hoog.

Na ruim een half uur in de rij te hebben gestaan was ik aan de beurt voor de test. Die was, zacht uitgedrukt, erg onprettig. Ze ging met het stokje tot diep in mijn beide neusgaten en daarna met twee stokjes tot ver achter in mij keel. Ik moest er echt van kokhalzen, en ik was niet de enige. Tot overmaat van ramp moest mijn keel een tweede keer. Om eerlijk te zijn kreeg ik de neiging om te gaan slaan. Maar ja, zij doet ook maar haar werk.

Hotel California

Daarna weer in de volgende rij voor de douane, en weer een papier invullen. Sinds we het vliegtuig hadden verlaten was het niet mogelijk om naar het toilet te gaan. Pas na de douane kon dat. Vervolgens het volgende loket: een online formulier invullen, met weer dezelfde vragen, om een QR code te krijgen, om naar het hotel te mogen gaan.  Ook een papieren formulier invullen waarin we akkoord gingen met de twee weken quarantaine. Uiteindelijk stapten we om 10:00 uur in de bus naar het hotel.

Om 11:00 uur kwamen we in het hotel aan, alwaar wij, ja je raad het al, weer een formulier moesten invullen – zowel online als hard copy. De vijfde! En of we ook meteen even ￥7000 (€971) wilden betalen om hier te mogen verblijven. Ik weet dat andere hotels soms goedkoper zijn, het kan variëren van 5000–7000. Je kunt hiervoor een officiële Chinese kwitantie (fāpiào) krijgen.

De hal van het hotel zag er bizar uit. Een gigantische hal waar alleen maar wat verweerde kapotte stoelen op afstand van elkaar stonden. Een paar tafels en heel veel schoonmaak- en desinfectie-spullen. Ik moest meteen aan Hotel California denken: “You can check out any time you like, but you can never leave“.

Koken en stappen zetten

In het hotel desinfecteren ze  alles met chloor, waardoor alles er uitgeslagen uit ziet. Ook de lift was nog nat van alle chloor die ze er ingespoten hadden. Op de kamer stonk het ontzettend naar chloor en ik moest veel hoesten de eerste dag. Ik had een doekje en klein beetje allesreiniger meegenomen om alles schoon te maken. Er was een belangrijk lichtpunt: ik had een koelkast! Dat is vaak niet zo.

Om in beweging te blijven heb ik een dagelijks target gezet: minimaal 10.000 stappen. Ook had ik beschikking over een kookplaatje, een koekenpan en gewone pan. Take away voedsel mag je niet bestellen, maar wel ingrediënten om zelf te koken. Ik heb een Chinese collega een pakketje laten opsturen met wat etenswaren. Dat maken ze niet open, dus je kunt daar ook spullen in laten bezorgen die eigenlijk niet toegestaan zijn, zoals alcohol of yoghurt. Het wifi in het hotel was redelijk, soms wat onstabiel  – maar dat is vaker zo in China.

Na de twee weken quarantaine moet ik nog één week “health monitoring” doen. Dat mag in je eigen appartement als je in Shanghai woont, of in een hotel naar keuze. Tijdens die week moet je nog twee keer een test laten doen.

Eindelijk terug in de Chinese maatschappij

Het mag duidelijk zijn dat naar China reizen heel wat voeten in aarde heeft en dat hier heel anders omgegaan wordt met het virus. China heeft nog steeds een zero covid-beleid, zij willen het virus verslaan. Tot nu toe is China daar succesvol in geweest, ook al gaat dat ten koste van veel vrijheid. Tegelijkertijd zijn de lockdowns hier veel lokaler en kunnen wij sinds mei 2020 in het algemeen gewoon werken. Dat is in Nederland wel anders.

Of we binnenkort weer makkelijk kunnen reizen tussen Nederland en China is nog maar de vraag. Naar Nederland komen gaat prima, maar teruggaan naar China is wel wat lastiger.

Tenslotte de vraag of ik het ervoor over had dit te doormaken om naar Nederland te kunnen gaan. Op dit moment is het antwoord volmondig: “JA!”. Het was heerlijk om even terug te zijn en al die dierbare mensen in de ogen te kunnen kijken. Ik heb het ongemak er graag voor over.