Ton Dijkzeul deelde vorige week op China2025.nl hoe het hem verging toen hij van Nederland terug naar zijn thuis in China reisde tijdens de huidige, strenge reismaatregelen die voortkomen uit China’s zero COVID-strategie. De verplichte quarantaine bleek anders te lopen dan gepland, waarover Ton ons vandaag meer vertelt.

Is geluid op de gang een goed teken?

Na de standaard twee weken quarantaine mocht ik het hotel uit. De dag ervoor had ik gevraagd hoe laat het uitchecken zou zijn, maar daar kwam een vaag antwoord op: “6AM, maar iedereen zal apart geïnformeerd worden“. Nu leek 6 uur in de ochtend me wel erg vroeg, maar liever dat dan de halve dag wachten. Om 5:45 had ik de wekker gezet, en de dag van te voren alles ingepakt zodat ik meteen het hotel kon verlaten.

Om 6:20 hoorde ik lawaai op de gang, maar daarna werd het stil en door het kijkgaatje in de hoteldeur was niets te zien. De tijd verstreek en er gebeurde niets. Beetje Netflix kijken, koffie gemaakt en maar weer wachten. Het werd ondertussen 9 uur en weer hoorde ik geluid op de gang. Dit keer werd er eten neergezet. Dat vond ik geen gunstig teken. Toch maar even bellen. De persoon aan de telefoon leek nogal verbaasd dat ik het hotel mocht verlaten. Na enig doorvragen zei ze dat ik om 11 uur weg mocht, en dat ik bericht zou krijgen. Ik kreeg sterk het gevoel dat ze me gewoon vergeten waren. Daar werd ik niet blij van. Om 10:45 weer geluid op de gang: ik zag door het kijkgaatje dat mijn overbuurman zijn kamer verliet en naar de lift liep. Dat luchtte op.

Onder toezicht via WeChat

Om 11 uur precies werd ik gebeld. Spullen gepakt, de gang op en naar de lift. Die was helemaal uitgeslagen van het chloor dat er elke keer opgespoten werd. Ik durfde niet met mijn vingers op de knop te drukken, zo vies zag het er uit. Ik deed het maar met mijn elleboog, wat bij kleine liftknopjes en veel bagage best lastig is. Beneden aangekomen zat er één man achter een bureau die me een papiertje gaf dat ik moest tekenen. Ik kreeg een bewijs dat ik ontslagen was uit het quarantaine hotel en de factuur. Toen ik naar buiten liep zag ik dat een andere man een stukje achter mij liep met een ontsmettings-spuit. Daar waar ik gelopen had spoot hij in de lucht en op de grond. Hij volgde mij helemaal tot buiten aan toe. Alsof ik toch nog steeds een heel groot besmettingsgevaar was.

Het was heerlijk om buiten te zijn en de frisse lucht te ruiken en een gevoel van vrijheid te ervaren. Snel een Didi (de Chinese Uber) besteld en, hup, op weg naar het appartement in Shanghai waar ik de laatste week health monitoring zou doen. Voor het verlaten van het hotel had de community manager van onze buurt al contact met me opgenomen en verteld dat zij deze derde week verantwoordelijk was voor mijn health monitoring. Want het kan toch niet zo zijn dat je hier zomaar vrij kan rondlopen.

De communicatie met haar liep via WeChat, zij typte in het Chinees en WeChat vertaalt dat. Ik antwoordde dan weer in het Engels. Haar eerste bericht was dat ik elke dag mijn temperatuur moest doorgeven en dat ik het huis alleen mocht verlaten met haar toestemming. Daarna vroeg ze of ik een huisgenoot had. Ik vroeg wat de consequenties voor een huisgenoot waren? Het eerste luchtige antwoord was dat mijn vrouw vooral een masker moest dragen en voorzichtig moest zijn. Ook werd gevraagd of zij ons huisafval voor 10 uur in een speciale container wilde deponeren.

Neeee! niet nog een week

In de loop van de dag veranderde de berichtgeving echter. In Shanghai was recentelijk iemand die uit het buitenland kwam in zijn derde week positief getest en had anderen besmet. Van het ene op het andere moment werden de regels aangepast en kreeg ik het bericht dat ik tot en met 24 januari binnen moest blijven. Nee hè!! Niet nog een week. Gelukkig mocht mijn vrouw wel gewoon naar buiten en was het in ieder geval fijn om samen te zijn en in een prettige omgeving te vertoeven. Maar ik baalde er ontzettend van dat ik niet lekker buiten kon wandelen of gewoon een boodschap doen. Het was heerlijk zacht winterweer met een zonnetje. En ik maar weer binnen zitten. Dikke shit!!!

Maar dat was nog niet alles. De volgende ochtend zat er opeens een sticker over onze deur geplakt.

Meer onaangename verrassingen

De volgende avond kregen we een nieuw bericht. Mijn vrouw was de hele dag aan het werk geweest op kantoor en bij een klant. Bij thuiskomst vertelde de community-manager dat zij nu ook niet meer naar buiten mocht. Dat waren weer nieuwe regels. Dus je begrijpt, zij begon nu ook sterk te balen. Als we hadden geweten dat ze ook in quarantaine moest, was ze naar een hotel gegaan en had ze gewoon naar buiten gekund. Wat een enorme tegenvaller.

Wij werden samen behoorlijk pissig. Even later werd er opeens op onze deur geklopt. Daar stonden 3 mannen van de politie in witte pakken, ze wilden dat wij een formulier in het Chinees ondertekenden. Wij raakten behoorlijk geagiteerd, voelden ons overweldigd en hadden niet zo’n zin om mee te werken aan onze opsluiting. Dus ik zei dat ik geen formulier onderteken als ik niet weet wat er staat, en dat er een Engelse versie moest komen. De gesprekspartner die eerst goed Engels sprak zei nu opeens in het Chinees dat hij mij niet begreep. Ondertussen zag ik ook dat hij een bodycam had die alles opnam. “Dat kan ik ook” dacht ik en pakte mijn telefoon om alles op te nemen.

We bleven een beetje heen en weer steggelen over het formulier en er kwam een vierde man bij om een alarm op de deur monteren. Toen mijn vrouw dat hoorde raakte ze in paniek, omdat ze dacht dat het een slot was en dat we opgesloten zouden zitten. Het was echter geen slot, maar “slechts” een alarm. Elke keer als de deur open gaat, krijgt de politie een signaal. Het is de bedoeling dat wij elke keer als wij de deur open doen, we eerst een WeChat bericht sturen in een groep met de politie en de community-manager. We moeten dan zeggen dat wij de deur open gaan doen en waarom we dit doen. De deur mag namelijk af en toe open, omdat we vuilnis buiten gaan zetten of om pakketjes met boodschappen binnen te zetten. In het begin vergaten we dat en kregen we meteen berichtjes: “Wat doet u?” of “Waar bent u?” Heel irritant.

Nog een paar praktische hobbels…

Inmiddels zijn we aardig gewend, we tellen de dagen af. Gelukkig mogen we hier zo veel boodschappen laten bezorgen als we willen en kunnen we ons eigen eten koken. Naast de deur zit een raam waardoor de bezorgers pakketjes kunnen aangeven. Dan hoeft de deur niet elke keer open. Ons humeur is wisselend, we merken dat we snel geïrriteerd zijn. Het lopen en bewegen was de eerste dagen een stuk minder. Daar hadden we even geen energie voor, maar we pakken het nu weer op.  Ons werk gaat gewoon door en daar zijn we druk mee. Mijn vrouw en ik  zitten hele dagen in ons appartement te video-bellen en online meetings te houden. Al met al slaan we ons er doorheen.

Er zijn voor mij nog wel wat praktische hobbels te nemen om naar Beijing terug te komen, waar we wonen. Mijn QR code, ja daar gaan we weer, is nog niet groen. En die heb je beslist nodig om überhaupt het vliegtuig of de trein in te komen. Maar ja, dat kunnen we pas na de 21ᵉ dag oplossen. Want ná de 21ᵉ dag mag ik weer naar Beijing reizen. Onze community manager daar heeft nu al laten weten dat ik daar nóg een week in quarantaine moet. Wat? Nee niet nog een week! Daar gaan we ons niet zomaar bij neerleggen. Maar hoe dat afloopt weten we nu nog niet precies.